Zuidereiland deel 2

Nog niet helemaal stabiel vervolgden we de volgende dag toch onze weg. In het plaatsje waar we waren zou het de hele dag gaan regenen dus in de auto zitten moesten we toch. Dan kun je maar beter een stukje verder komen. Vier uur in de auto later maakten we een korte pitstop in Dunedin. Tot onze verbazing was dit plaatsje nog best gezellig. We hadden er van te voren niet heel veel van verwacht aangezien Hamilton ons ook een beetje tegenviel.
Helaas stond er hier ook regen op de planning voor de volgende dag. Voor ons dus weer tijd om verder te gaan. Met een korte stop bij de moeraki boulders in regenjas (wij, niet die stenen), reden we door richting Mount Cook. Hier zouden we de volgende dag weer eens een wandelingetje gaan maken.
Onderweg naar het begin van de wandeling reden we langs lake Pukaki en dat was echt net een zwembad. Het water was zo ontzettend blauw, dat het net leek alsof het met van die blauwe tegeltjes was betegeld. Zelfs de wolken die boven het meer hingen hadden een blauwe gloed door de reflectie van het water.
We vonden het weer eens tijd voor een douche dus gingen we naar een echte camping. Daar aangekomen reed Emi gelijk de halve voorbumper er even af. De volgende dag werd dat bijna de hele voorbumper want ze was vergeten dat er een rotsblok voor onze auto lag en wilde vrolijk vooruit wegrijden.
Na nog een heerlijk dagje niks doen in de zon en een dag naar Christchurch rijden was dan toch echt de laatste dag in onze auto aangebroken. Deze dag stond in het teken van opruimen. In een maand hadden we heel wat spullen verzameld.
Nadat we de auto hadden ingeleverd, sliepen we nog twee dagen in een hostel in Christchurch. We dachten wel een dagje te kunnen vullen met rondlopen en een beetje kijken in Christchurch. Dit bleek dus niet zo te zijn. Echt overal in de stad waren ze aan het bouwen, slopen of restaureren. Niet echt heel gezellig. Gelukkig werd het de laatste dag nog mooi weer dus konden we lekker nog een dagje naar het strand. Het was wel een busritje van een uur, maar iets beters was er toch niet.
De volgende dag ging om 03:45 de wekker. We hadden een lange dag voor de boeg. Niet alleen omdat we tien uur overstaptijd hadden op Brisbane, heel vroeg op moesten staan, maar we vlogen ook nog eens terug in de tijd (als je het zo zegt, klinkt het eigenlijk best wel cool). In totaal moesten we negen uur vliegen, tien uur wachten en hadden we vijf uur extra door het tijdsverschil.
Van te voren zagen we best wel op tegen die tien uur en na een halfuur verveelde we ons eigenlijk al. Het vervelendste was misschien nog wel het omroepen de hele tijd. Nog vervelender dan het omroepen in de Ikea van 'de kinderen die opgehaald willen worden uit Småland'. Je verbaast je er ook over hoeveel mensen er te laat voor hun vlucht zijn en dan worden omgeroepen. Vaak met de meest ingewikkeldste namen. Wij hadden ons ondertussen geïnstalleerd op de bank die er het meest comfortabel uit zag, voor zo ver dat kan op een vliegveld en probeerden er niet aan te denken hoelang we nog moesten wachten.