Van Cairns terug naar Brisbane

Om 8 uur 's ochtends stonden we op de bus te wachten, op weg naar onze huurauto. Het was ondertussen al weer lekker warm geworden, graadje of 30. Toen we de bus instapten begroette de buschauffeur Emi met: 'Do you have problems with the heat?' Kortom: Je ziet er uit als een bezwete otter die elk moment het loodje kan leggen. (En bedankt buschauffeur!) Hij had natuurlijk wel gewoon gelijk. Het was overduidelijk dat Emi niet gemaakt is voor dit weer, ik trouwens ook niet. In het begin hoopten we nog dat we er aan zouden wennen, maar na een maand en temperaturen die alleen nog maar op zouden lopen, hadden we de hoop opgegeven. Niks kon onze dag verpesten want vandaag zou ons nieuwe avontuur beginnen! Via Uluru naar Brisbane rijden/ 8 dagen in de auto zitten. Helaas zijn we nooit zo ver gekomen. We kwamen niet verder dan de balie van het autoverhuurbedrijf. Onze creditcard werd niet geaccepteerd voor de borg en dit kon op geen enkele andere manier geregeld worden. Dat was flink balen en we wisten niet zo goed meer wat we moesten doen. We zaten nu met 10 lege dagen. Aan de ene kant voelde dat als iets leuks want alles lag nu open. Ideeën stroomden binnen en nieuwe berekeningen werden gemaakt. Helaas vonden we geen één idee net zo leuk als Uluru of het werd allemaal weer veel te duur. Dat hadden we er nou ook weer niet voor over. Uiteindelijk hadden we dus niet zo heel veel keus. We wisten in ieder geval wel dat we weg wilden uit Cairns. Het liefst eigenlijk weg uit heel Australië. Het idee om eerder naar Nieuw-Zeeland te gaan stond dan ook lang bovenaan. We konden dan in ieder geval alvast het beste naar Brisbane gaan want vanaf hier gaan de vluchten rechtstreeks naar Nieuw-Zeeland en zou onze vlucht ook sowieso gaan. We besloten weer even op de sites van de relocations te kijken en we hadden geluk. Er stond er nog eentje tussen van Cairns naar Brisbane die we dan de volgende dag op konden halen. We deden een aanvraag en kregen vrij snel een bevestigingsmailtje. De aankomende vier dagen hadden we in ieder geval wat te doen.
Het ophalen van de camper duurde echt ongelooflijk lang. 4 uur lang hadden we de tijd om ons zenuwachtig te maken over de grootte van de camper. Er moesten zes personen in kunnen slapen dus groot moest ie zeker zijn. Na een grondige uitleg over de binnen- en buitenkant van de camper, wij waren echt camperleken, konden we eindelijk vertrekken. De eerste keer vergat ik de handrem eraf te halen, dit bleek ook echt een mannenklus, maar daarna ging het prima. Het lukte zelfs om binnen de lijnen te parkeren bij de supermarkt. De achterkant stak wat uit, maar dat kon niet anders. Daarna kon het echte rijden beginnen. Omdat we al vier uur aan het wachten kwijt waren en het om zeven uur 's avonds donker is, kwamen we niet heel ver. We belandden ergens naast een soort boerenpub waar je gratis mocht staan als je wat drankjes kwam doen. Het was zaterdagavond dus het hele dorp, zo'n 15 mensen, was zich aan het volgieten en om een uur of negen was iedereen dronken. Dat was het moment dat wij lekker in ons bedje gingen liggen. Met allebei een eigen tweepersoonsbed waren we nu wel heel blij met zo'n grote camper. De volgende dag vertrokken we alweer vroeg. We moesten nu toch wel wat meters gaan maken.
Over het algemeen ging het rijden heel goed. Het scheelt dat je alleen maar rechtdoor hoeft en er maar één baan is. Soms gaf de tomtom 200 km rechtdoor aan om vervolgens bij een mini kruispuntje, waar je ook rechtdoor moest, weer op 100 km rechtdoor te springen. Op een gegeven moment raak je hier zo aan gewend dat Emi het op de laatste dag voor elkaar krijgt om de enige afslag die we moesten hebben te missen.
Verder waren er geen ongelukken gebeurd. Af en toe schoten de lades van de keuken open en bij één bocht vloog de bestekla eruit. (Dit had overigens wel verkeerd af kunnen lopen gezien het aantal messen dat erin zat.) We wisten ook niet zeker of het interieur wel gemaakt was voor 100 km per uur. Daarnaast zorgde Emi nog voor een paar bijna ongelukken.
Bij de eerste rotonde gooide ze ons bijna voor een truck omdat ze de verkeerde kant opkeek, beginnersfoutje, en schampte ze met 100 km per uur een plastic paaltje aan de zijkant van de weg. Gelukkig stond er een paaltje anders waren we sowieso naast de weg geraakt. Voor de rest ging het eigenlijk vlekkeloos.
De tweede nacht sliepen we op een camping aan het strand, dan konden we mooi de volgende dag de zonsopgang bekijken. Nadat onze wekkers om 5 uur af waren gegaan, stonden we met een bakkie oploskoffie tegen alleen maar wolken aan te kijken. Hadden wij weer, volgende keer beter.
Onderweg hadden we besloten dat we maar gewoon in Brisbane een week op onze vlucht naar Nieuw-Zeeland zouden 'wachten'. Dit was wel de makkelijkste optie. Het voelde wel echt een beetje als wachten. We waren al eerder in Brisbane geweest en we vonden het nou niet de leukste stad. Om het toch nog als een feestje af te sluiten boekten we een airbnb waar we gebruik mochten maken van het gedeelde zwembad, dat was mijn wens, en een eigen badkamer, Emi haar wens.