Byron bay & Coolangatta

We waren in Byron Bay de bus nog niet uitgestapt of we werden al uitgenodigd voor een gratis barbeque voor de volgende dag. Ons hoofd stond er meer naar om het appartement te vinden waar we zouden verblijven. Aangezien het al 7 uur was en we nog boodschappen wilden doen én we moesten voor 8 uur inchecken én het was een halfuur lopen. Natuurlijk gingen we ook helemaal niet lopen met die backpacks op ons rug. We zijn niet gek. Maar dan moesten we ook nog een taxi fixen. Gelukkig waren de boodschappen zo gedaan. Nu nog een taxi. Blijkbaar zagen we er een beetje hulpeloos uit want opeens stopte er een auto langs de weg en vroeg of we het allemaal konden vinden. We zeiden dat we een taxi nodig hadden en zij wezen ons naar de taxistandplaats. De eerstvolgende tien minuten kwam er geen een langs. De tijd begon een beetje te dringen dus besloten we op de site te zoeken naar een telefoonnummer. Je hoefde gelukkig niet eens te bellen, maar kon gewoon via internet een taxi aanvragen. Na tien seconde reed er al eentje aan de andere kant van de weg en riep 'Emi?' naar ons. Zeven minuten voor acht arriveerden we bij het appartement. Ongeveer twee weken van te voren hadden we dit al geboekt. Helaas, of misschien ook niet zo helaas, waren alle hostels al vol of waren heel duur omdat het kerst is. Daarom zaten we nu in een airbnb. In totaal waren er drie kamers en met eentje daarvan deelden we de badkamer. De keuken en woonkamer deelden we met z'n allen. Het was een kleine kamer, maar eindelijk weer een beetje privacy, een soort van eigen badkamer en geen stapelbed!
Omdat het centrum, en ook de supermarkt, een halfuur lopen was, dachten we dat het handig was om alle boodschappen voor de vier dagen in één keer te doen. Dan konden we met de taxi weer terug en hoefden we niet elke dag persé naar het centrum. Onder het genot van een heerlijke smoothie bij een tentje in het centrum maakten we een boodschappenlijst. Natuurlijk hadden we geen papier bij ons dus vroegen we dat aan de jongen die daar werkte. Eerst kwam ie aan met een stukje bonrol. Waarschijnlijk keken we niet erg blij want hij vroeg al meteen of dat groot genoeg was. Even later kwam ie aan met een a4'tje en de mededeling of we soms een boek gingen schrijven.
Boodschappen doen blijft toch nog altijd wel een langdradig ding. De winkels zijn hier best wel groot en hebben zo veel verschillende soorten van één product. Waarschijnlijk weten jullie dat kiezen niet ons grootste talent is dus wat is dan de beste keus? Niet te duur, wel lekker en ook nog een beetje gezond? Zo heb je bijvoorbeeld een heel pad met muesli en cornflakes. Ik geloof dat we van elk pak de ingrediëntenlijst hebben bekeken en de prijs hebben vergeleken. Dit ongeveer keer alles wat je op je lijstje hebt staan is best wel vermoeiend. Ongeveer een uur later stonden we met 9 plastictasjes buiten. Hopend dat we niet iets kleins waren vergeten.
De volgende dag was het weer tijd voor iets actiefs. Ook hier had je een wandeling naar de vuurtoren en ook deze zou erg mooi zijn. We besloten er maar gewoon voor te gaan. Het was echt ontzettend warm. Ik vraag me af of we hier ooit aan zullen wennen. Op sommige dagen is het eigenlijk echt te warm om je ook maar een beetje in te spannen. Ook nu ging bijna alles bergop wat het er niet makkelijker op maakte. Het uitzicht was wel ontzettend mooi en de zee zag er erg aantrekkelijk uit. De volgende keer toch maar onze bikini aantrekken. Onderweg kregen we het meest oostelijke puntje van het Australische vasteland er gratis bij. Toch leuk om er te zijn geweest.

We hadden gelezen dat er hier vlak in de buurt een Tea tree lake was. Een meer waar de olie, uit de bladeren van de tea tree, in het meer drupt. Teatree olie is nu helemaal hot en het zou tegen van alles werken. Dat wilden we wel meemaken. We gingen met de lokale bus. Die rijdt hier ongeveer om de 2 uur op niet echt logische tijdstippen.
Het meer had een roodachtige kleur en er dreef echt een laagje olie op. Dit voelde best wel een beetje vies aan. Om de olie van ons af te spoelen, doken we op het einde nog even de zee in.

Het was druk toen we weer met de greyhound moesten en warm. Emi en ik gingen als allerlaatste pas de bus in. Dat was niet zo slim, bedachten we toen we in de bus stonden. We hadden namelijk één tas met eten en er was helemaal achterin nog een plekje en helemaal voorin. Nou was het eten niet het grootste probleem. We zouden nog een stop maken en het was maar anderhalfuur. Het grootste probleem was dat je nu met je blote arm tegen die van iemand anders aan zat. Eerst zat ik nog een beetje ongemakkelijk scheef op mijn stoel om huidcontact te vermijden. Tot ik na een tijdje eigenlijk helemaal niet meer lekker zat. Ook zag ik dat zij met haar arm voor een deel op mijn helft zat. Dat is natuurlijk helemaal niet eerlijk. Ik ging gewoon normaal zitten. Dan maar een beetje arm tegen arm. Blijkbaar hield zij ook niet van het gevoel van mijn blote arm. Al snel trok ze haar arm een beetje terug. Dit voelde toch wel een beetje als een overwinning.
In het volgende plaatsje, Coolangatta, zaten we weer in een airbnb. We huurden een kamer bij Anne in huis. Ze was zo aardig om ons met de auto bij de busstop op te halen. Ze wees ons waar alles stond en verdween weer.
De volgende ochtend gingen wij al vroeg naar het strand. Dit was gelukkig dichtbij. Daar eenmaal aankomen zwommen we alweer in ons eigen zweet en het was nog maar 10 uur 's ochtends. Eén duik en anderhalfuur later waren we alweer op weg terug. Ondanks het goede insmeren, begonnen we al een beetje te verbranden. Met nog twee stranddagen voor de boeg wilden we geen risico nemen en zochten de schaduw op en verplaatsten we naar een parkje. We lagen hier een beetje te chillen toen Emi het opeens uitschreeuwde. Iets had haar gebeten in haar teen en het voelde alsof die nu aan het affikken was. Na een tijdje was de pijn nog steeds niet minder en ging ik een beetje googlen. Slecht idee natuurlijk. We dachten dat het een mier moest zijn en op internet zag ik de meest vreselijke verhalen. Eén beet door deze mier en je was dood. Nou werd dit al snel tegengesproken, maar als je allergisch bent voor z'n gif dan kom je in een levensbedreigende shock. Na een halfuur waren we er wel zeker van dat die shock niet meer zou komen, maar de pijn werd niet minder. Dit zou nog de hele dag aanhouden.
Weer aangekomen bij het appartement zat Anne op de bank met haar voet omhoog en een geschaafde bovenlip en kin. Ze was die avond ervoor een beetje dronken en was onderuit gegaan. Dit vonden we eigenlijk best wel grappig.
Het is heel gek want Coolangatta ligt in Queensland naast de grens met New South Wales. In New South Wales doen ze aan zomertijd en in Queensland niet. Heel erg onhandig en verwarrend. Wij gingen naar een winkelcentrum in het plaatsje ernaast, dat dus in New South Wales ligt, ongeveer vijf minuten lopen van het centrum. Loop je dus zo een andere tijd in. Ben je opeens een heel uur later.

We wilden weleens een cocktail drinken en vroegen Anne om tips. Ze stuurde ons naar een gezellig tentje vlakbij. Na de eerste cocktail besloten we om toch nog verder te kijken en een soort cocktailtocht te houden. Het was een stukje lopen naar het echte centrum. Tegen de tijd dat we daar aankwamen, 10 uur, was alles al dicht. Hadden wij weer. Gingen we een keer 's avonds op stap, was alles om 10 uur al dicht. Gelukkig kwam oud & nieuw er al bijna aan. Dan moest het wel goed komen.