Melbourne

Onze dagen in Melbourne begonnen elke dag met een heerlijk gratis ontbijtje. Nou ja heerlijk. Cornflakes met melk, wit brood met jam en oploskoffie. Maar gratis is altijd goed.
Drie dagen zijn we echt in het centrum van Melbourne geweest. Het meisje in onze kamer vertelde dat het prima te lopen is naar het centrum. Toch vroegen we ons op de laatste dag af, hoe ver het nou eigenlijk was. Halfuurtje/driekwartier gokten we. Het duurde dus een uur. Een uur! Plus nog een uur terug plus nog de hele dag in het centrum lopen keer drie is heel veel uur en heel veel kilometer. Dit voelden we wel meteen is onze benen, rug en heupen. We takelden elke dag een beetje meer af. Het gammele bed hielp hier ook niet echt bij. Als je je arm beweegt valt diegene onder je al uit bed. Maar dit terzijde.
Onderweg naar het centrum viel ons al meteen op dat het erg groen is hier. Er liggen veel parken om de stad en ook in het centrum zelf staan rijen met bomen. Dit maakt het, samen met de kerstversiering, erg gezellig. Je hebt eigenlijk niet door dat je midden tussen de enorme gebouwen staat. Ook heb je veel 'laneway's'. Een soort steegjes waar veel gezellige terrasjes en barren zijn.
Dat het al bijna kerst is, dringt bij ons nog niet echt door. Maar hier is alles al vol aan de gang. Zelfs de kerstman loopt al over straat.

Het is nog altijd raar dat ze hier aan de linkerkant van de weg rijden. Als je oversteekt, kijk je standaard eerst de verkeerde kant op. Soms als auto's op een groot kruispunt de bocht om gaan, vraag je je echt af waar ze mee bezig zijn, waar ze in hemelsnaam heen gaan en of dat wel goed gaat.
Als het voetgangersstoplicht op groen gaat, maakt dit ook een heel ander geluid. Een soort pieuw. Alsof je wordt geraakt met lasergamen of als je een item verwijderd bij het zelfscannen van de albert heijn.

Mijn gezicht is de eerste dag al keihard verbrand en dat terwijl het 15 graden en bewolkt is. Lekker bezig.
Dat het hier nog niet zo warm is, vinden we eigenlijk wel lekker. Kunnen we tenminste een beetje langzaam wennen in plaats van je meteen helemaal dood zweten.


Mijn verjaardag vond ik echt heel leuk. Emi had iets georganiseerd. We moesten om 6 uur 's ochtends op en werden om 7 uur opgehaald door een busje. Meerdere mensen stapten in en toen we compleet waren, werd de planning van de dag verteld. De Great Ocean Road tot aan the twelve apostles.
Vrolijk meezingend met 'de wielen van de bus' zaten Emi en ik voorin het busje, direct achter de chauffeur. Drie bochten later waren we al heel erg blij met onze zitkeuze. We waren nu al bijna misselijk en de komende 6 uur zou uit alleen maar bochten bestaan.
De weg was heel erg mooi en de chauffeur vertelde onderweg veel over bepaalde gebeurtenissen, de geschiedenis en wat bepaalde dingen betekenden. Onderweg stopten we ook op veel plekken en stapten we uit om een wandelingetje te maken. Bijvoorbeeld in een stukje regenwoud. Bij de laatste stop kon je het strand op lopen. Wat wij natuurlijk ook deden. Al spelend met de camera liepen we steeds dichter naar de zee. Tot er een grotere golf kwam en over onze schoenen spoelde. We probeerde nog weg te rennen, maar waren veel te laat. Dat werd 5 uur terug in de auto met natte sokken zitten. Gelukkig konden we er zelf nog wel om lachen. De medepassagiers trouwens ook.

In de buurt waar wij zaten, komen elke avond pinguins aan land. Deze wilden wij ook zien. Op zondagavond gingen we er maar voor. Eenmaal op de pier aangekomen, waren er nog geen pinguins te bekennen. Het begon al wat kouder te worden en natuurlijk moesten we weer eens plassen. Dus gingen we de pier maar weer af, op zoek naar een wc. We besloten om nog een poging te wagen. Weer terug de pier op, waar trouwens ook gewoon een wc was, kwamen we later achter. Nog steeds geen spoor van de pinguins. Hoe lang zou dit nog duren? We wilden ze wel zien, maar hadden geen zin om nog een uur op ze te wachten. We skipten ze met een gerust hart, gezien we in Nieuw Zeeland ook nog wel pinguins zullen zien.

Op onze laatste avond in Melbourne was er een free comedy night. Ie-de-reen zou gaan, want het was gratis. Half overgehaald door het meisje op onze kamer, gingen we met haar mee. 'Alles wat gratis is moet je doen' en 'wat is het ergste dat er kan gebeuren? Dat het niet leuk is en je terug naar huis moet' en 'dan zit je weer eens tussen vier andere muren.' Waren haar argumenten. Er waren zes acts die om de beurt grappen mochten maken. Het was ronduit hilarisch. Mooi avondje uit voor die prijs. Moeten we vaker doen!