Aankomst op Bali

De aankomst op Bali ging al anders dan we gewend waren. Voor het eerst kunnen we in één keer doorlopen. Geen tassen die open hoeven worden gemaakt, geen lapjes door je tas (waar dat goed voor was weet ook niemand), geen extra bodyscan, geen extra zorgvuldige paspoort controle en geen honden die op je af komen. Ze wilden alleen weten hoelang we hier bleven en blijkbaar waren ze tevreden met het antwoord.
Van te voren waren we al gewaarschuwd voor de vele 'taxi' chauffeurs die je heel graag ergens naar toe rijden. In ons hoofd hadden we hier een beeld van gemaakt, maar we dachten dat het vast niet zó erg zou zijn. Nou dat was het dus wel. Duizend mannetjes die vragen of je een taxi nodig hebt en vaak met 'no thanks' geen genoegen nemen. Zo hadden wij een mannetje die vijf minuten lang achter ons aanliep. Toen we zijn aanbod voor de 500ste keer een beetje geïrriteerd afsloegen, moesten we 'niet zo boos' doen.
Uiteindelijk hadden we via een app een echte taxi besteld en zaten we bij een heel leuk mannetje in de auto. Het ritje duurde 20 minuten en was heel leerzaam. Hij vertelde ons alles over zijn leven en over het leven op Bali. Als we ergens gingen eten moesten we vooral vragen of het niet te spicey mocht.
De volgende ochtend gingen we naar de airbnb vlakbij Ubud. Hier zouden we een week alleen maar chillen. Elke ochtend werd er echt een dik ontbijt voor ons gemaakt met fruit, koffie, toast, een sapje naar keuze en eieren of pannenkoekjes. Vier dagen hadden we ons vermaakt met een beetje hangen op bed of bij het zwembad. We zijn één dag naar Ubud zelf geweest en we hebben het mooiste rijstveld van Bali bezocht. Dit zag er heel bijzonder uit en het was ook nog flink hoog. Je kon gewoon overal langs lopen. Net een soort doolhof. (Maar dan anders)
De airbnb stond tussen de rijstvelden waardoor je vanaf een uur of zes tussen het gekwaak van de kikkers zat. Eén nacht zat er een kikker binnen. Hij klom steeds via de muur omhoog om zich halverwege weer naar beneden te laten vallen. Dit maakte een heel vies en raar geluid wat ik niet kan beschrijven. Midden in de nacht schoot Emi opeens met een schreeuwtje rechtop in bed. Ze was er zeker van dat de kikker op haar arm was gesprongen (natuurlijk niet). We konden niet meer rustig slapen totdat ie naar buiten was. Maarja hoe gingen we dat doen? Oppakken durfden we echt niet! Uiteindelijk heb ik hem met enige angst, met een houten lepel naar buiten gejaagd. Ik ben er achter gekomen dat kikkers niet zo mijn ding zijn. Ze hebben van die lange poten en je weet nooit welke kant ze op springen. Toen ie eenmaal weer buiten bij z'n vriendjes was, konden we weer rustig verder slapen.

Van te voren waren we bang dat het heel veel zou regenen omdat het nog steeds regenseizoen is, maar we hadden gelukkig amper regen gezien.
Eerst waren we van plan om een scootertje te huren zodat we toch nog wat vrijheid hadden. Meteen op de eerste dag, toen we het verkeer zagen, bedachten we dat het toch niet zo'n goed idee was. Ik denk niet dat we dat overleefd hadden. Er zijn hier namelijk geen regels in het verkeer. Ze rijden meestal niet heel roekeloos of gevaarlijk, maar door alle scooters in het verkeer is het wel een grote chaos. Aangezien Emi en ik ook nog nooit scooter hebben gereden, leek ons dat dus niet zo'n heel goed plan.
Ons plan was om via Lombok naar de Gili eilanden te gaan. We hadden al een vliegticket en de hotels waren al geboekt toen we er een dag van te voren achterkwamen dat daar wel malaria is. We wilden geen risico nemen en besloten op Bali te blijven. In plaats van kans op malaria gingen we toen naar een actieve vulkaan waarvan de laatste uitbarsting in 2000 was. We hadden zin om wat meer van Bali te zien.