Zuidereiland

Het eerste wat we bezochten op het zuidereiland waren de pancake-rocks. We hadden er allebei niet zoveel van verwacht, maar al die laagjes op elkaar geeft toch wel een grappig effect. Gelukkig hadden we eerder al onwijs leuke regenjassen gekocht want die konden we wel gebruiken.
Na twee dagen regen bij de Franz Josef- en Fox Glaciers hadden we wel weer zin om verder te gaan. Bijna in Wanaka aangekomen, stopten we voor het eerst langs de weg om een foto te maken. Normaal zijn we hier niet zo van, gewoon lekker doorrijden, maar dit konden we toch niet laten schieten. Nu snapte ik ook waarom iedereen het zuidereiland mooier vindt. Omringd door dit mooie landschap kregen we al wat meer zin in onze tweede lange wandeling, Roy's Peak. Na de Tongariro Alpine Crossing zagen we dit eigenlijk al niet meer echt als een uitdaging. We konden nu alles aan.
Nadat we tien minuten hadden gelopen, hadden we eigenlijk geen zin meer. Het is ook meer bergop met de wetenschap dat je datzelfde stuk later ook weer bergaf moet lopen. Ik ben er ook nog niet helemaal over uit wat beter is, bergop of bergaf lopen. Eigenlijk is het allebei gewoon kut.
Van te voren wisten we ook niet hoelang we bergop moesten lopen, 3,4,5 uur? Na drie uur begonnen we een beetje te zien hoe het pad liep en toen waren we er opeens. Het uitzicht was het lopen meer dan waard! We hebben uiteindelijk een uur genoten van het zonnetje en het uitzicht. Daarna begon de terugtocht. In het begin is het naar beneden lopen nog niet zo erg. Tot je op een gegeven moment op een punt komt dat je jezelf het liefst als een balletje naar beneden wilt laten rollen. Maarja dan moet je nog anderhalf uur.
Na Roy's Peak kwam weer een relaxdag en het idee om de wekker die nacht erna om drie uur te zetten. Dan zouden we in het donker een wandeling van anderhalf uur maken om vervolgens zonsopgang te bekijken. We vonden het spannend, maar het leek ons vooral heel gaaf. Helaas werd ik die nacht ziek, dus ging het hele idee niet door. Waarschijnlijk iets verkeerd gegeten of gedronken.
Nog niet helemaal opgeknapt, maar we besloten toch alvast verder te rijden naar Queenstown en daar ook ergens te lunchen. Of naja Emi at ook mijn halve lunch op.
Na deze dikke lunch en een gedwongen pizza de volgende dag wilde Emi voor een balansdag gaan. Nou die kreeg ze, want ook zij werd ziek. Nadat ze, terwijl we aan het rijden waren, het afwasteiltje moest gebruiken en we twee keer een noodstop moesten maken, besloten we een camping in de buurt te zoeken. We kwamen terecht bij een schattige camping bij een vrouw die volgens ons al 100 was. Onderweg vergat ze ook waar ze ook alweer naar toe ging.
De auto werd in de schaduw gezet en het bedje klaargelegd. Het uitzieken kon beginnen.