Van Noorder- naar Zuidereiland

Na de Tongariro Crossing hadden we een relax dag. Deze hadden we ook wel nodig want de spierpijn was duidelijk aanwezig. Dit gaf ons ook mooi de gelegenheid om al onze kleren even te wassen.
Als afwisseling tussen alle natuur stond er ook een dagje Hamilton op ons programma. Onze verwachtingen waren al niet heel hoog en toch viel het tegen. Ook al is het de vierde grootste stad van Nieuw-Zeeland er is niet zo heel veel te beleven. Eigenlijk is het meer een plein met heel veel lege cafés. Hier hadden we dus twee uur voor gereden.
Vier dagen na de Tongariro Crossing waren we dan eindelijk bijna van onze spierpijn af en klaar voor een volgend wandelingetje. Er stond een historische wandeling van drie uur gepland langs een oude treinrails. De wekker werd vroeg gezet want we zouden die dag ook nog vier uur naar Wellington moeten rijden. We hadden er al helemaal zin in. Er was alleen één probleem. We konden het begin van de wandeling niet vinden. Dikke domper. Blijkbaar heeft het Egmont National park, waar de wandeling zou moeten zijn, verschillende ingangen. Nadat we op twee verschillende plaatsen waren geweest, begon de tijd te dringen en besloten we een andere, kortere wandeling te doen. Hadden we in ieder geval onze beweging weer gehad.

Het was tijd voor het zuidereiland. Hier maakten we ook gelijk kennis met de regen. Twee dagen lang kwam het met bakken uit de lucht. Omdat hier niet zoveel indoor activiteiten zijn, voelden we ons best wel gevangen in de auto.
Wel konden we nu doen wat we eigenlijk het liefste doen. Op de 'camping' (parkeerplaats met wc) vanuit onze auto door de geblindeerde ramen iedereen begluren en bespreken. We roddelen niet hoor, we vertellen gewoon aan elkaar wat we zien en bedenken hier soms dingen bij. Alsof wij de voice over zijn van wat er gebeurt. We stellen het uit de auto komen dan ook zo lang mogelijk uit want zo weet niemand dat wij in de auto zitten.

Bijna elke nacht staan we op een andere camping. Soms is dit echt een camping, soms meer een parkeerplaats met wc en soms bij mensen in de tuin. (nee we bellen niet aan met de vraag of we in hun tuin mogen staan, maar ze hebben gewoon een soort kleine camping in hun tuin) We proberen dit een beetje af te wisselen. Elke dag op een camping kost wel weer veel geld, maar af en toe koken in een echte keuken is ook wel fijn. Als het namelijk waait, wat het hier vaak doet, duurt het met ons gaspitje een uur voordat je rijst hebt gekookt. Ook is afwassen met koud water niet altijd een succes, maar om elke avond ook nog water te koken voor je afwas is ook weer een beetje veel gedoe.
Het is in ieder geval elke avond weer een verrassing waar we komen te staan. Zolang we een beetje dicht bij de wc kunnen staan zijn wij al blij.