Newcastle, Port Macquarie en Coffs Harbour
Door: Emi en Milou
Blijf op de hoogte en volg Emi en Milou
22 December 2016 | Australië, Port Macquarie
De weersvoorspelling was 36 graden. We hadden dus naast de hele dag binnen blijven niet echt een andere keuze dan naar het strand gaan. Rond 10 uur 's ochtends reden we met Jessica naar het strand. (Het was toen al zo'n 30 graden) Na vijf minuten gingen we al op weg naar de zee. Het was best koud dus gingen we er voorzichtig in. Al snel merkten we dat we helemaal geen keus hadden en werden we door een golf onderuit gehaald. Meteen zat er zout in je neus, mond en ogen en je bikinibroekje vol met zand. De volgende golf kwam er al weer aan. Door de stroming werd je een flink stuk de zee ingetrokken om vervolgens door de golf zelf weer richting het strand te worden gesmeten. Nog een poging. Na een tijdje onder de golven door te gaan en over sommige golven heen, wilden we er wel weer uit. Dat was ook nog een hele klus.
Na een uurtje op het strand te hebben gelegen, waren we wel weer toe aan verkoeling. Het was ondertussen zo'n 33 graden. Dit keer gingen we naar een wat rustiger deel. Het water voelde ondertussen aan als een graad of 10 omdat wij zo waren opgewarmd.
Aan het eind van de middag maakten we een korte boswandeling die uitkwam op een afgelegen strandje. Hierna nam Jess ons nog mee naar het westelijkste puntje van Newcastle. Dit was een wandeling over een breekwal. Achter ons ging de zon onder en dat maakte dat de lucht voor ons in mysterieus paars/lila veranderde.
Helaas was het de volgende dag alweer tijd voor ons om door te gaan. Port Macquarie was de volgende stop. Rond 12 uur kwamen we aan en omdat het alweer een warme dag was besloten we meteen naar het strand te gaan. Na ongeveer een halfuur lopen, konden we op het zand ploffen. We hadden ons nog niet ingesmeerd of er werd omgeroepen dat je niet meer mocht zwemmen. Het werd eb en de stroming was te sterk of iets in die richting. Dat hadden wij weer!
Zes uur 's ochtends, tijd om te surfen. Emi en ik waren hier allebei een beetje zenuwachtig voor. We hadden allebei nog nooit gesurfd, maar vonden dat we het eigenlijk wel een keer moesten proberen. Dan maar gelijk aan het begin van onze reis. Mochten we het leuk vinden dan konden we het altijd nog vaker doen. Gelukkig had niemand in ons groepje ooit eerder gesurfd.
De vrouw van het hostel schatte onze maat en we kregen onze wetsuit toegeworpen. Daar begon het al. Hoort hij zo strak? Lijk ik echt een maat kleiner dan ik in werkelijkheid ben? Is het normaal dat je niet meer kunt ademen? We voelden ons gelijk amateurs maar gelukkig moest de rest van de groep de wetsuits nog passen en konden wij geamuseerd toekijken. Eenmaal op het strand werden de surfboards uitgedeeld. Zwaar!! Daar hadden we ons goed op verkeken. Na het opstaan oefenen op het zand konden we het water in. Niemand had enig idee wat ie aan het doen was. De surfleraar vond het allemaal wel grappig, een groepje ervaringsloze meiden die er stuk voor stuk geen zak van konden.
Om 8:30 waren we weer terug bij het hostel.
De volgende dag werden we wakker met zure armen. Spierpijn! Mijn god. Gelukkig gingen we alleen maar lopen vandaag en hadden we daar onze armen niet voor nodig. Vol goede moed gingen we een prachtige wandeling langs de kust maken van 8 kilometer naar Australisch derde oudste vuurtoren. Het laatste stuk ging over een aantal strandjes die gescheiden werden door wat rotsen. De zee kwam al best ver op het strand en wij wisten niet zo goed of het nou vloed werd of net was geweest. Misschien werd het net vloed en zaten we zometeen opgesloten op één van de tussenstukjes of werden onze schoenen wéér nat. We besloten toch maar door te lopen. Eenmaal bij de vuurtoren aangekomen was het een piepklein, niet interessant huisje. Tijdens onze pauze bedachten we ons dat 16 km eigenlijk ook best wel ver is. Bedenk maar eens een plek ongeveer 16 km van je huis en dat je dat dan gaat lopen. Bedenk er dan ook gelijk maar bij dat je het grootste gedeelte bergop of bergaf loopt en een gedeelte door het zand.
Omdat we terug niet dezelfde weg wilden lopen, namen we op goed geluk een route door een woonwijk (evengoed bergop en bergaf).
Weer terug bij het hostel, zes uur later, reading room.
We deelden de kamer met twee broers uit Duitsland die in de dertig waren en nog een ander Nederlands meisje. Het meisje zou hier tien dagen blijven dus ze had niet echt haast om ook maar iets te ondernemen. Omdat het geen strandweer was lag ze meestal in bed te lezen. Buiten de activiteiten die Emi en ik hadden uitgevoerd, lagen we ook voornamelijk op bed te lezen, muziek te luisteren of gewoon te liggen. De broers waren iets vaker weg, maar ook zij lagen soms te lezen in bed. Zo werd de kamer al snel omgedoopt tot 'the Reading room.' We vonden het allemaal wel prima zo, lekker rustig in ieder geval. Rond half 11 waren we het er ook altijd allemaal mee eens dat het licht uitging. Naast de chille kamergenootjes was ook de sfeer van het hostel erg fijn. Het waren eigenlijk een paar losse gebouwen waardoor het voornamelijk buiten was. Je had eigenlijk geen gangen. Als je de deur van je kamer opendeed, stond je meteen buiten. Dit was hetzelfde met de keuken en de wc's en douches. Overal waren afdakjes, er stonden veel picknicktafels en er hingen wat hangmatten. Jammer dat dit hostel op een best wel saaie plek staat.
Aangekomen in Coffs Harbour wisten we nog niet zo goed hoe we naar het hostel moesten komen. Er stond wel iets over een busje, maar dat was niet zo duidelijk. Eerst maar even plassen. Het zou een halfuur lopen zijn, maar in die snikhete zon en met onze backpacks schatten we het dubbele. Er zou wel een bus gaan alleen dat duurde nog driekwartier. We besloten alvast te beginnen met lopen en dan verder te zien. We hadden nog geen 100 meter gelopen of we zagen een busje aan komen rijden met de naam van ons hostel. Hij kwam de mensen ophalen die met de volgende greyhound bus aan zouden komen. Blijkbaar hadden wij het vorige busje niet gezien en diegene die hem bestuurde niet hard genoeg geschreeuwd van welk hostel die was. Gelukkig hoefden we nu niet te lopen!
We kwamen op de goede dag aan. Het was vandaag 5 dollar pizza-avond. Lekker niet koken en niet afwassen.
Net zoals in het vorige plaatsje was er hier niet heel veel te doen. Een wandeling rond de kreek, er was een botanische tuin en het strand. We besloten de eerste dag een beetje rond te lopen om te kijken wat er allemaal was. Op een veldje stonden allemaal tentjes. 'Daar is dus de camping,' zeiden we tegen elkaar. Toen we iets verder liepen bleek het een markt te zijn. De markt zelf was niet zo bijzonder maar gelukkig was er een toilet voor de dertigste plaspauze die dag.
Na nog een stukje wandelen stonden we opeens midden op een vakantiepark en we zagen niet zo snel een uitgang. Een man zag ons een beetje verdwaald om ons heen kijken en wees ons van een afstandje een richting aan. Dat zal dan wel richting de uitgang zijn. (Die man zag kennelijk dat we hier niet thuishoorden?) We verbaasden ons erover dat je zomaar het park op kon lopen en dat er geen bord stond ter aankondiging. Toen we bij de uitgang kwamen, dezelfde plek als waar we het park ook in waren gelopen, zagen we dat het gewoon werd afgesloten door slagbomen. Hier waren wij zonder dat we het zelf doorhadden gewoon omheen gelopen. Verderop keken we nog even achterom en toen pas zagen we het metersgrote welkomsbord. Lekker slim weer.
Stiekem was er nog iets in Coffs Harbour waar we eigenlijk best graag naar toe wilden. The Clog Barn / Holland Down Under. Een soort mini miniatuur park van bekende plekken en gebouwen van Nederland. Het was wel een eindje lopen, maar het was gratis. Daar aangekomen bleek het echt heel klein. Na drie stappen stond je weer buiten. Toch was het wel leuk om te zien. Ze draaiden oud Hollandse muziek en ze hadden zelfs de Alkmaarse kaasmarkt.
De vier dagen dat we in Coffs Harbour waren, was het niet heel mooi weer (voor Australische begrippen). Bewolkt en een graad of 20/25. Op de dag dat we weggingen zou het 30 graden en volop zon zijn. Omdat we pas om half 3 met de bus moesten, besloten we om 's ochtends nog even naar het strand te gaan. Het was ongeveer een kwartiertje lopen. Toen we bij het strand aankwamen, waren we al meteen toe aan de zee. Weer teruggekomen op onze handdoek konden we de hitte na tien minuten al niet meer aan. Dat werd weer een retourtje zee. Dit ging elke tien minuten zo door tot we na ongeveer anderhalfuur al een beetje begonnen te verbranden. We konden ons niet echt insmeren omdat we toch elke 10 minuten, als we weer waren opgedroogd, de zee in gingen. We wilden niet als twee kreeften in de bus zitten dus zochten we de schaduw op.
Tot nu toe doen we het best goed. We zijn eigenlijk nog niet één keer heel erg verbrand en dat willen we graag zo houden.
-
22 December 2016 - 12:59
Opa En Oma :
Lieve schatten wat doen jullie het geweldig .Wij missen jullie best ,maar met die mooie reiservaring is het of jullie dichtbij zijn .opa vindt het ook geweldig wat jullie allemaal
mee maken ,met het atlas erbij .zeker. Krijgen net een prachtige kaart van jullie ,hartelijk bedankt .Jullie ook prettige dagen en een te goed 2017 .In gedachten zijn jullie bij ons .
Rustig aan in de zee hoor. Veel liefs opa en oma .
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley