Blue Mountains deel 1

Emi: Onze volgende stop was de Blue Mountains waar we bij familie verblijven. Opgelucht dat we ein-de-lijk een kamer en douche voor onszelf hadden en dat er weer voor ons gekookt werd en goed ook! Dat we nog maar een week in hostels geslapen hebben en nu al toe zijn aan enige luxe baart me redelijke zorgen. De dag nadat wij aankwamen bij Gerald en Patricia kwam hun dochter Monique terug van haar rondreis in Europa, waarin zij in september een week bij ons in huis is verbleven. Best vreemd dat wij haar ouders eerder zagen dan zij zelf maar ontzettend leuk om iedereen weer te zien.
Hun andere dochter, Elise, zou alleen die dag tijd hebben om met ons op te trekken dus gingen we wandelen naar een plekje 'Paradise'. Het was onmenselijk warm en een heel stuk naar beneden praktisch gezien door de bosjes. We moesten natuurlijk ook weer omhoog, dat was erg confronterend. 'Hierna is het echt vlak hoor, dit is de laatste heuvel.' 'Vlak' voor Australische begrippen is niet heel vlak in vergelijking met de Nederlandse. Net als het woord 'ver'. Twee uur met de trein naar school of het strand is hier niet ver. Net als met spinnen. Ik vond de spin waar ik tegenaan liep eigenlijk redelijk groot. Hier was het een kleintje.. We hadden ook gelijk kennis gemaakt met de muggen. Die komen hier in grotere aantallen en dat was te merken. Milou won: rond de 50 muggenbulten gescoord in 1 avond.

Kerst viel vroeg dit jaar in de familie. Omdat een aantal familieleden er met kerst niet zullen zijn werd dit gevierd op 3 december. Zo konden wij ook aanschuiven. De herinneringen zijn grotendeels vervaagd na iedereen 12 jaar niet gezien te hebben, maar na een beetje facebook stalken weten we weer precies wie wie is. Totaal voorbereid (we wisten inmiddels ook alles over de mensen die de afgelopen 12 jaar nieuw zijn gekomen in de familie..) kwamen we aan en gelukkig kende iedereen ons wel nog. Na ontzettend veel eten, grappen en verhalen gingen we met Elise en Monique een zonsondergang bekijken in de Blue Mountains, wat erg spectaculair was. 'S nachts een aantal keer een hartverzakking gehad door rare geluiden. Dat schijnen dus de vogels te zijn hier. Die zijn, laten we zeggen, erg uniek.

Milou: Zondag was een hele vieze, klamme, warme dag. Het plan was om de watervallen van Wentworth Falls te bekijken en daarna (als we het allemaal nog aan konden) naar nog andere watervallen te gaan. Je had keuze uit verschillende wandelingen waaronder één van drie uur. Wij besloten om een kortere te doen en waren uiteindelijk ongeveer twee uur onderweg. De wandeling leidde ons langs de verschillende watervallen. Het pad naar de eerste waterval ging trapsgewijs naar beneden. Daar aangekomen was onze eerste fles water al bijna leeg en gezien de hoeveelheid zweet hadden we ook een marathon gelopen kunnen hebben. We moesten een stukje terug om onze weg weer te vervolgen. Nu ging alles natuurlijk alleen maar omhoog. Dit omlaag en weer omhoog herhaalde zich een paar keer en bij elke keer raakten we sneller uitgeput en meer bezweet. Nou kunnen wij de trap thuis, die gelijke treden heeft en waar het standaard ongeveer 19 graden is, makkelijk aan. Dit was hele andere koek. Gelukkig lag het niet geheel aan ons en vonden Gerald en Patricia het ook wel erg warm.
Naast dat we ons bezig hielden met hoe warm en zwaar het wel niet was, genoten we ook volop van het uitzicht. Het uitzicht op de watervallen, maar ook het uitzicht de blue mountains in.
Na deze wandeling deden we nog een andere wandeling langs andere watervallen. Bij elke stukje dat we naar beneden liepen dacht ik:'Dit moeten we ook ooit weer omhoog.'
Weer terug bij de auto aangekomen kwamen we tot de conclusie dat het eigenlijk te warm was om dit allemaal te doen.
's Avonds gingen we weer een zonsondergang bekijken, maar dan vanaf een andere spot. Omdat die van de avond ervoor zo mooi was, hadden we hoge verwachtingen. Gewapend met crackers, hummus en camembert kwamen we op de plek aan. Helaas waren er te veel wolken rondom de zon om er ook maar iets van te zien.
Met een omweg reden we vervolgens weer terug naar huis. Het was inmiddels al helemaal donker geworden. Op een gegeven moment kwamen we langs het jaarlijks meest versierde huis van de omgeving. Dit huis had nog meer versiering en lichtjes dan de toppers in concert en de lampenafdeling van de Ikea bij elkaar. Je kon niet eens meer zien dat er een huis stond. We vroegen ons wel af hoelang ze wel niet bezig zijn met alles neerzetten. Misschien mogen we volgend jaar wel helpen tegen kost en inwoning!